Bush Pilot

Een kijkje in de keuken....

Home sweet home

Na tien daagjes Nederland en Amsterdam zit ik weer op mijn paradijsje. Gelukkig. Het low cost-reizen is wel vermoeiend. Overstappen en koffers slepen. Het leven van een vrijwillige emigrant gaat niet over rozen. Maar hier schijnt het zonnetje en vanavond speelt Spanje tegen Frankrijk op de WK. Straks nog een paar biertjes halen om de emotie te kunnen beheersen. Oranje is uitgeschakeld dus die gezinsdiscussie hoeven we niet meer te voeren. Als Spanje wint zal ik wel een paar schampere opmerkingen van de kids moeten incasseren. Spanje dus wel door! en vergelijkbare. Het zij zo. Ik hoop dat ze Fransen een lesje leren. Viva España!

Treinen en pinpassen

Eergisteren ben ik naar het Oosten des Lands afgereisd. Daar woont mijn moeder en die wilde ik natuurlijk bezoeken. Als niet ingezetene heb ik geen pinpas, wat het kopen van een treinkaartje duurder en moeilijker maakt. De bekende en ook wereldwijd geaccepteerde creditkaart werkt hier in Holland meestal niet. De NS en Albert Heyn, om maar een paar van die Hollandse vlaggenschepen te noemen, accepteren dat ding niet. Heeft hoogstwaarschijnlijk met die typische Hollandse centenneukerij te maken. Want bij een creditkaart gaat een klein deel van de zo gewaardeerde winstmarge naar Visa of Mastercard. Dus ben ik gedwongen te betalen met contant geld en tegen opprijs, vanwege de verhoogde transactiekosten. Zeggen ze.
De trein reed overigens op tijd. Met mijn moeder van 78 ook nog aardige gesprekken gevoerd over de immigratie-problematiek. Wij benoemden dat niet zo. We praatten over mensen uit Afrika die lijf en goed wagen om in zo’n sloepje naar Europa te komen. Ongeveer de helft verdrinkt of verdorst onderweg en dat weten ze van tevoren. En toch komen ze, kan je voorstellen hoe erg het daar in Afrika is. Ach, de oplossing hadden mijn moeder en ik natuurlijk ook niet. Wel wilden we, om te beginnen, alle Nederlandse bieten-, tomaten-, en andersoortige boeren hun EU-subsidies afnemen, zodat we gewoon Afrikaanse en Caribische rietsuiker kunnen kopen.
Terug in het Amsterdamse had ik weer met m’n broer afgesproken. De tram is tegenwoordig ook een hele belevenis. Met conductrice; in mijn geval. Ze leek een beetje op Whoopy Goldberg. Overstappen doe tegenwoordig naar de Leidseplein, maar gelukkig wist ze wel waar ik eruit moest. Mijn buurman in de tram niet; dat was een Yankee-allochtoon en sprak ook geen Nederlands. In de Staatsliedenbuurt hebben we gegeten bij een Marokkaans restaurant; in hun turkendeel, want de blanke afdeling was voor niet-rokers. Het had een beetje weg van Cafe Nol in de Jordaan, maar dan op z’n Marokkaans. Naast ons zat een groep van hele mooie meisjes met en zonder hoofddoekje, wat mij in ieder geval zeer bekoorde. Hun aanwezigheid dus. Varkensvlees stond natuurlijk niet op het menu, maar de lamsboutjes waren overheerlijk en de wijn uit Marokko eveneens.

Ballenbootjes op de gracht

Gisteren ben ik weer verder gegaan op mijn multi-culturele zoektocht in het Amsterdamse. Het was mooie weer, dus de grachten waren bedekt met ballenbootjes. U kent ze wel, die dure sloepjes met zo'n touwtje erom heen. Veel oranje en Heinekenpils. Met m'n broer een Hoegaarden op een grachtenterras gedronken en weer terug naar Bos en Lommer, waar we Brazilie - Australie bekeken hebben. Met mijn commentaar, want wat ze er daar in Hilversum van brouwen.
's Avonds met een vriendje afgesproken en samen de oude en nieuwe tijden besproken onder het genot van een Peruaanse maaltijd met Chileense wijn. De ober was mooi en autochtoon naar eigen zeggen. Maar over dat laatste hadden wij zo onze bedenkingen. Hij zal wel in de Jordaan zijn geboren, maar helemaal raszuiver was ie toch niet, mooi, dat wel.
Terug in de Turkenbuurt was m'n broer al naar bed. Die moet vandaag productief bezig zijn. Maar de kroeg op de hoek was nog open. Ben ik binnen gestapt en heb een beetje geklept met de Koerdische barmeid. Zij nodigde me nog uit om te gaan stappen op het Leidseplein. Gelukkig was ik inmiddels te dronken, want hoe had ik dat nu aan m'n familie moeten uitleggen?

Weet u, ik zit in Amsterdam. Nou ja, ik logeer in Bos en Lommer, de Turkenbuurt. Vandaag een beetje rondgefietst. Ben naar het Vondelpark geweest en heb een Duveltje in het Blauwe Theehuisje gedronken Eigenlijk twee, want ik raakte niet uitgekeken. De serveerster in het theehuisje liep met zo'n wifi-bestelapparaat rond. Had ik nog nooit gezien, maar eerlijk gezegd lette ik meer op haar fantastisch mooie en ontblootte buik. Helaas kwam ze niet terug. Draadloos geadviseerd bracht een ander meiske mijn Duveltje. Met Hoegaerden-glas jammer genoeg, want het is zomer en dan brengen ze geen breekbare Duvel-glazen naar het terras. Weinig Amsterdammers, want niemand kon me een goede haringtent wijzen. Heb ik op de terugweg toch gevonden in Oudwest. De zalm kwam uit Canada en de haring uit de gracht: "'n Geintje meneer Sonneberg!" Ongewild ben ik ten slotte een beetje omgefietst. Zoveel hoofddoekjes had ik m'n leven nog niet gezien. Dat vond ik overigens wel rustig na alle opwinding in het Theehuisje. Ook langs een moskee gekomen. Die ga ik vrijdag eens nader bekijken. Hij ligt hier om de hoek.