Binnenkort ga ik weer eens naar het Hollandse, maar inmiddels heb ik wel begrepen dat men zich daar terdege op moet voorbereiden. Hier wegvliegen levert niet zo´n groot probleem op; je koopt ergens of via Internet een ticket en weg ben je. Ook de aankomst op Schiphol levert geen ergernis op, tenzij je gepikt wordt met teveel drank en sigaretten. En dan mag je twee weken genieten van blote tieten en zoenende nichten als we de nieuwe inburgeringsfilm van Buitenlandse Zaken moeten geloven. Ik heb natuurlijk het voordeel dat ik geen elektronisch spraakgestuurde internet-test hoef af te leggen, want dan zou ik snel door de mand vallen. Trix en de hollandse Harry Potter ken ik nog wel en omdat ik ooit in de Bijlmer heb gewoond weet ik ook nog wel dat Suriname ergens onafhankelijk is geraakt, maar bij het geloof van Hare Majesteit moet ik het toch laten afweten. Van Bush wist ik het overigens wel, maar die loopt er ook mee te koop. Voor mij begint de ellende pas op de terugweg. Ooit mocht ik bijna het land niet uit omdat ik slechts een One Way-ticket in bezit had en de Martinair-tut wilde harde bewijzen dat ik op La Palma woonde. Toevallig had ik mijn Spaans residentiebewijs op zak maar sinds kort zijn die ook niet meer noodzakelijk en wat doe je dan? Of ze dat aan de Duitse grens ook vragen of je wel terugkomt en kijken of er wel genoeg benzine in je tank zit? Hier in het dorp ziet men Holland gelukkig nog steeds als het land van de Coffee-shops. Uit eigen belang laat ik mijn dorpelingen natuurlijk in die waan, want ik heb graag dat men mij ziet als de verpersoonlijking van Het Vrije Leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten